به گزارش سلام لردگان به نقل از جهانبين نيوز - تحريم ها و محدوديت ها اقتصادي و سياسي بخشي از بهاي پرداختي مردم ايران براي انقلابي است که سال 57به وقع پيوست. اين انقلاب و استقرار نظام جمهوري اسلامي نقطه آغازين اعمال فشارها به اين نظام نوپا توسط قدرت هايي بود که خطر بقاي منافع خود در خاورميانه و همه کشورهاي زير سلطه استکبار را احساس مي کردند.
با نگاهي به تاريخچه تحريم ها به وضوح آشکار مي شود که اين اقدام همواره عليه کشورهايي بوده که خلاف جريان کشورهاي سلطه حرکت کرده اند، سابقه نخستين تحريم بر عليه ايران به سال 1329 بر مي گردد که در آن سال به واسطه ملي شدن صنعت نفت توسط دولت مصدق اين تحريم توسط دولت انگلستان وضع شد.
تسخير سفارت آمريکا در ايران به سال 1358 نقطه آغازين اعمال فشار توسط قدرت هايي بود که از همان ابتدا تمايلي براي تعامل با نظام نوپاي برآمده از انقلاب اسلامي نداشتند.
منطق تحريم ها عليه جمهوري اسلامي ايران همواره بر اعمال فشار بوده است که شاهد آن ادامه تحريم و تشديد آن در دوراني است که سيد محمدخاتمي، رئيس جمهور پيشين براي برداشتن قدم هاي مثبت از جانب غرب، فعاليت هاي هسته اي ايران را تعليق کرد ولي با واکنش مثبتي از جانب غرب روبه رو نشد و تحريم ها با شدت بيشتري تداوم يافت.
پيشينه روابط ايران و غرب نشان مي دهد که تعليق يا کوتاه آمدن در برابر خواسته هاي آنها با کاهش تحريم همراه نيست و همواره بهانه اي براي ادامه کارشکني وجود دارد؛ برنامه موشکي، نقض حقوق بشر، حمايت از تروريسم و فعاليت هاي هسته اي بهانه هايي هستند که مي توانند دستاويزي براي ادامه تحريم ها باشند.
ادامه تحريم ها و تشديد آنها به بهانه فعاليت هاي هسته اي ايران در شرايطي است که غربي ها با وجود ادعاهاي خود تاکنون دليل محکمه پسندي براي محکوميت ايران و استناد به اينکه ايران به دنبال سلاح هسته اي است ارائه نکرده اند و تنها به پيش داوري ها و حدسيات بسنده مي کنند.
يک جمله تامل برانگيز درباره تاريخ وجود دارد "گذشته چراغ راه آينده است"، اين پند را نه تنها بايد در روابط شخصي و ملي که بايد آن را به عنوان نصب العين در روابط بين الملل نيز قرار داد و کوتاهي از منافع ملي در شرايطي که تضميني به خوش قولي طرف مقابل نيست به نوعي "حماقت در مذاکرات" است.
در موضوع هسته اي ايران عبارت"ايران هسته اي غير قابل قبول است" از جانب رژيمي مطرح مي شود که بر خلاف موازين بينالمللي خود صاحب بمب اتم است و با کشورهاي همسايه خود اختلافات ارضي دارد و همواره تهديدي براي خاورميانه محسوب مي شود ولي همه کشورهاي اروپايي و آمريکا برخوردي از سر مهر با بچه نامشروع و لوس خود دارند.
اين برخورد متناقض با دو موضع به ظاهر ماهيتا مشابه ولي در عمل متفاوت بيانگر سياست متناقض غرب در موضوع هسته اي است، کشور نخست به دليل اينکه گمان فعاليت هاي هسته اي در آن مي رود تحريم شده و با فشارهاي بين المللي "فلج کننده" روبه رو ميشود ولي رژيم دوم با وجود داشتن بمب اتمي و کلاهک هسته اي خود به کشوري مدعي در موضوعات هسته اي مطرح مي شود.
سير تاريخي روابط ايران با غرب و شرق به خوبي بيانگر آن است که هر قدم پس گذاشتن در حقوق مسلم کشور برابر خواهد بود با قدم هاي بعدي که لاجرم بايد عقب نشيني کرد تا جايي که منافع آنها ايجاب مي کند.